اینجاست که دست‌به‌دست کردن وب معنا پیدا می‌کند: کاربرانی که به محتوا یا یک شبکه پایدار دسترسی دارند، با جمع‌آوری و اشتراک‌گذاری محتوا، به کمک کسانی می‌آیند که دسترسی ندارند. برای مثال، یک کاربر سِنو در آذربایجان می‌تواند یک مقاله مسدودشده را بخواند اگر کاربر دیگری در ایتالیا همان مقاله را در مرورگر خود باز کرده باشد.
 این امکان از طریق کاربرانی میسر شده که سِنو را از کشورهایی با دسترسی قابل اعتمادتر و بازتر به اینترنت اجرا می‌کنند – ما این کاربران را «پل» می‌نامیم. پل‌های ارتباطی می‌توانند محتوای اینترنت را با افرادی که از سِنو در شبکه‌های به‌شدت محدودشده استفاده می‌کنند، به اشتراک بگذارند.